enfuriar - verbo
en·fu·ri·ar transitivo; pronominal
Indicativo |
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
enfurio enfurias enfuria enfuriamos enfuriais enfuriam
| enfuriava enfuriavas enfuriava enfuriávamos enfuriáveis enfuriavam
| enfuriei enfuriaste enfuriou enfuriamos / enfuriámos enfuriastes enfuriaram
| enfuriara enfuriaras enfuriara enfuriáramos enfuriáreis enfuriaram
| enfuriarei enfuriarás enfuriará enfuriaremos enfuriareis enfuriarão
| enfuriaria enfuriarias enfuriaria enfuriaríamos enfuriaríeis enfuriariam
| Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| enfuriar
| Gerúndio
|
enfurie enfuries enfurie enfuriemos enfurieis enfuriem
| enfuriasse enfuriasses enfuriasse enfuriássemos enfuriásseis enfuriassem
| enfuriar enfuriares enfuriar enfuriarmos enfuriardes enfuriarem
| - enfuria (enfuries) enfurie enfuriemos enfuriai (enfurieis) enfuriem
| Pessoal enfuriar enfuriares enfuriar enfuriarmos enfuriardes enfuriarem
| enfuriando
Particípio passado
enfuriado | enfuriada | enfuriados | enfuriadas |
|
Flexiona como : amar
|