bestuntar - verbo
bes·tun·tar transitivo; intransitivo
Indicativo |
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
bestunto bestuntas bestunta bestuntamos bestuntais bestuntam
| bestuntava bestuntavas bestuntava bestuntávamos bestuntáveis bestuntavam
| bestuntei bestuntaste bestuntou bestuntamos / bestuntámos bestuntastes bestuntaram
| bestuntara bestuntaras bestuntara bestuntáramos bestuntáreis bestuntaram
| bestuntarei bestuntarás bestuntará bestuntaremos bestuntareis bestuntarão
| bestuntaria bestuntarias bestuntaria bestuntaríamos bestuntaríeis bestuntariam
| Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| bestuntar
| Gerúndio
|
bestunte bestuntes bestunte bestuntemos bestunteis bestuntem
| bestuntasse bestuntasses bestuntasse bestuntássemos bestuntásseis bestuntassem
| bestuntar bestuntares bestuntar bestuntarmos bestuntardes bestuntarem
| - bestunta (bestuntes) bestunte bestuntemos bestuntai (bestunteis) bestuntem
| Pessoal bestuntar bestuntares bestuntar bestuntarmos bestuntardes bestuntarem
| bestuntando
Particípio passado
bestuntado | bestuntada | bestuntados | bestuntadas |
|
Flexiona como : amar
|