desencordoar - verbo
de·sen·cor·do·ar transitivo; pronominal
Indicativo |
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
desencordoo desencordoas desencordoa desencordoamos desencordoais desencordoam
| desencordoava desencordoavas desencordoava desencordoávamos desencordoáveis desencordoavam
| desencordoei desencordoaste desencordoou desencordoámos / desencordoamos desencordoastes desencordoaram
| desencordoara desencordoaras desencordoara desencordoáramos desencordoáreis desencordoaram
| desencordoarei desencordoarás desencordoará desencordoaremos desencordoareis desencordoarão
| desencordoaria desencordoarias desencordoaria desencordoaríamos desencordoaríeis desencordoariam
| Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| desencordoar
| Gerúndio
|
desencordoe desencordoes desencordoe desencordoemos desencordoeis desencordoem
| desencordoasse desencordoasses desencordoasse desencordoássemos desencordoásseis desencordoassem
| desencordoar desencordoares desencordoar desencordoarmos desencordoardes desencordoarem
| - desencordoa (desencordoes) desencordoe desencordoemos desencordoai (desencordoeis) desencordoem
| Pessoal desencordoar desencordoares desencordoar desencordoarmos desencordoardes desencordoarem
| desencordoando
Particípio passado
desencordoado | desencordoada | desencordoados | desencordoadas |
|
Flexiona como : amar
|