tencionar - verbo
ten·ci·o·nar intransitivo; transitivo
Indicativo |
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
tenciono tencionas tenciona tencionamos tencionais tencionam
| tencionava tencionavas tencionava tencionávamos tencionáveis tencionavam
| tencionei tencionaste tencionou tencionamos / tencionámos tencionastes tencionaram
| tencionara tencionaras tencionara tencionáramos tencionáreis tencionaram
| tencionarei tencionarás tencionará tencionaremos tencionareis tencionarão
| tencionaria tencionarias tencionaria tencionaríamos tencionaríeis tencionariam
| Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| tencionar
| Gerúndio
|
tencione tenciones tencione tencionemos tencioneis tencionem
| tencionasse tencionasses tencionasse tencionássemos tencionásseis tencionassem
| tencionar tencionares tencionar tencionarmos tencionardes tencionarem
| - tenciona (tenciones) tencione tencionemos tencionai (tencioneis) tencionem
| Pessoal tencionar tencionares tencionar tencionarmos tencionardes tencionarem
| tencionando
Particípio passado
tencionado | tencionada | tencionados | tencionadas |
|
Flexiona como : amar
|