constatar - verbo
cons·ta·tar transitivo
Indicativo |
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
constato constatas constata constatamos constatais constatam
| constatava constatavas constatava constatávamos constatáveis constatavam
| constatei constataste constatou constatamos / constatámos constatastes constataram
| constatara constataras constatara constatáramos constatáreis constataram
| constatarei constatarás constatará constataremos constatareis constatarão
| constataria constatarias constataria constataríamos constataríeis constatariam
| Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| constatar
| Gerúndio
|
constate constates constate constatemos constateis constatem
| constatasse constatasses constatasse constatássemos constatásseis constatassem
| constatar constatares constatar constatarmos constatardes constatarem
| - constata (constates) constate constatemos constatai (constateis) constatem
| Pessoal constatar constatares constatar constatarmos constatardes constatarem
| constatando
Particípio passado
constatado | constatada | constatados | constatadas |
|
Flexiona como : amar forma nominal : constatação
|