vilegiaturar - verbo
vi·le·gi·a·tu·rar intransitivo
Indicativo |
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
vilegiaturo vilegiaturas vilegiatura vilegiaturamos vilegiaturais vilegiaturam
| vilegiaturava vilegiaturavas vilegiaturava vilegiaturávamos vilegiaturáveis vilegiaturavam
| vilegiaturei vilegiaturaste vilegiaturou vilegiaturamos / vilegiaturámos vilegiaturastes vilegiaturaram
| vilegiaturara vilegiaturaras vilegiaturara vilegiaturáramos vilegiaturáreis vilegiaturaram
| vilegiaturarei vilegiaturarás vilegiaturará vilegiaturaremos vilegiaturareis vilegiaturarão
| vilegiaturaria vilegiaturarias vilegiaturaria vilegiaturaríamos vilegiaturaríeis vilegiaturariam
| Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| vilegiaturar
| Gerúndio
|
vilegiature vilegiatures vilegiature vilegiaturemos vilegiatureis vilegiaturem
| vilegiaturasse vilegiaturasses vilegiaturasse vilegiaturássemos vilegiaturásseis vilegiaturassem
| vilegiaturar vilegiaturares vilegiaturar vilegiaturarmos vilegiaturardes vilegiaturarem
| - vilegiatura (vilegiatures) vilegiature vilegiaturemos vilegiaturai (vilegiatureis) vilegiaturem
| Pessoal vilegiaturar vilegiaturares vilegiaturar vilegiaturarmos vilegiaturardes vilegiaturarem
| vilegiaturando
Particípio passado
vilegiaturado | vilegiaturada | vilegiaturados | vilegiaturadas |
|
Flexiona como : amar
|