arrincoar - verbo
ar·rin·co·ar pronominal; transitivo
Indicativo |
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
arrincoo arrincoas arrincoa arrincoamos arrincoais arrincoam
| arrincoava arrincoavas arrincoava arrincoávamos arrincoáveis arrincoavam
| arrincoei arrincoaste arrincoou arrincoámos / arrincoamos arrincoastes arrincoaram
| arrincoara arrincoaras arrincoara arrincoáramos arrincoáreis arrincoaram
| arrincoarei arrincoarás arrincoará arrincoaremos arrincoareis arrincoarão
| arrincoaria arrincoarias arrincoaria arrincoaríamos arrincoaríeis arrincoariam
| Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| arrincoar
| Gerúndio
|
arrincoe arrincoes arrincoe arrincoemos arrincoeis arrincoem
| arrincoasse arrincoasses arrincoasse arrincoássemos arrincoásseis arrincoassem
| arrincoar arrincoares arrincoar arrincoarmos arrincoardes arrincoarem
| - arrincoa (arrincoes) arrincoe arrincoemos arrincoai (arrincoeis) arrincoem
| Pessoal arrincoar arrincoares arrincoar arrincoarmos arrincoardes arrincoarem
| arrincoando
Particípio passado
arrincoado | arrincoada | arrincoados | arrincoadas |
|
Flexiona como : amar
|