desensartar - verbo
de·sen·sar·tar
Indicativo |
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
desensarto desensartas desensarta desensartamos desensartais desensartam
| desensartava desensartavas desensartava desensartávamos desensartáveis desensartavam
| desensartei desensartaste desensartou desensartamos / desensartámos desensartastes desensartaram
| desensartara desensartaras desensartara desensartáramos desensartáreis desensartaram
| desensartarei desensartarás desensartará desensartaremos desensartareis desensartarão
| desensartaria desensartarias desensartaria desensartaríamos desensartaríeis desensartariam
| Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| desensartar
| Gerúndio
|
desensarte desensartes desensarte desensartemos desensarteis desensartem
| desensartasse desensartasses desensartasse desensartássemos desensartásseis desensartassem
| desensartar desensartares desensartar desensartarmos desensartardes desensartarem
| - desensarta (desensartes) desensarte desensartemos desensartai (desensarteis) desensartem
| Pessoal desensartar desensartares desensartar desensartarmos desensartardes desensartarem
| desensartando
Particípio passado
desensartado | desensartada | desensartados | desensartadas |
|
Flexiona como : amar
|