anoutar - verbo
a·nou·tar
| Indicativo |
|---|
| Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
anouto anoutas anouta anoutamos anoutais anoutam
| anoutava anoutavas anoutava anoutávamos anoutáveis anoutavam
| anoutei anoutaste anoutou anoutamos / anoutámos anoutastes anoutaram
| anoutara anoutaras anoutara anoutáramos anoutáreis anoutaram
| anoutarei anoutarás anoutará anoutaremos anoutareis anoutarão
| anoutaria anoutarias anoutaria anoutaríamos anoutaríeis anoutariam
| | Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
|---|
| Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| anoutar
| Gerúndio
|
anoute anoutes anoute anoutemos anouteis anoutem
| anoutasse anoutasses anoutasse anoutássemos anoutásseis anoutassem
| anoutar anoutares anoutar anoutarmos anoutardes anoutarem
| - anouta (anoutes) anoute anoutemos anoutai (anouteis) anoutem
| Pessoal anoutar anoutares anoutar anoutarmos anoutardes anoutarem
| anoutando
Particípio passado
| anoutado | anoutada | | anoutados | anoutadas |
|
Flexiona como : amar
|