empantufar - verbo
em·pan·tu·far pronominal; transitivo
| Indicativo |
|---|
| Presente
| Pretérito
imperfeito
| Pretérito
perfeito
| Pretérito
mais-que-perfeito
| Futuro
imperfeito
| Futuro
perfeito (condicional)
|
empantufo
empantufas
empantufa
empantufamos
empantufais
empantufam
| empantufava
empantufavas
empantufava
empantufávamos
empantufáveis
empantufavam
| empantufei
empantufaste
empantufou
empantufamos / empantufámos
empantufastes
empantufaram
| empantufara
empantufaras
empantufara
empantufáramos
empantufáreis
empantufaram
| empantufarei
empantufarás
empantufará
empantufaremos
empantufareis
empantufarão
| empantufaria
empantufarias
empantufaria
empantufaríamos
empantufaríeis
empantufariam
| | Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
|---|
| Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo
(Negativo)
| empantufar
| Gerúndio
|
empantufe
empantufes
empantufe
empantufemos
empantufeis
empantufem
| empantufasse
empantufasses
empantufasse
empantufássemos
empantufásseis
empantufassem
| empantufar
empantufares
empantufar
empantufarmos
empantufardes
empantufarem
| -
empantufa (empantufes)
empantufe
empantufemos
empantufai (empantufeis)
empantufem
| Pessoal
empantufar
empantufares
empantufar
empantufarmos
empantufardes
empantufarem
| empantufando
Particípio passado
| empantufado | empantufada | | empantufados | empantufadas |
|
Flexiona como : amar adjetivo PP : empantufado
|
