desacunhar - verbo
de·sa·cu·nhar transitivo
| Indicativo |
|---|
| Presente
| Pretérito
imperfeito
| Pretérito
perfeito
| Pretérito
mais-que-perfeito
| Futuro
imperfeito
| Futuro
perfeito (condicional)
|
desacunho
desacunhas
desacunha
desacunhamos
desacunhais
desacunham
| desacunhava
desacunhavas
desacunhava
desacunhávamos
desacunháveis
desacunhavam
| desacunhei
desacunhaste
desacunhou
desacunhamos / desacunhámos
desacunhastes
desacunharam
| desacunhara
desacunharas
desacunhara
desacunháramos
desacunháreis
desacunharam
| desacunharei
desacunharás
desacunhará
desacunharemos
desacunhareis
desacunharão
| desacunharia
desacunharias
desacunharia
desacunharíamos
desacunharíeis
desacunhariam
| | Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
|---|
| Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo
(Negativo)
| desacunhar
| Gerúndio
|
desacunhe
desacunhes
desacunhe
desacunhemos
desacunheis
desacunhem
| desacunhasse
desacunhasses
desacunhasse
desacunhássemos
desacunhásseis
desacunhassem
| desacunhar
desacunhares
desacunhar
desacunharmos
desacunhardes
desacunharem
| -
desacunha (desacunhes)
desacunhe
desacunhemos
desacunhai (desacunheis)
desacunhem
| Pessoal
desacunhar
desacunhares
desacunhar
desacunharmos
desacunhardes
desacunharem
| desacunhando
Particípio passado
| desacunhado | desacunhada | | desacunhados | desacunhadas |
|
Flexiona como : amar
|
