paradoxar - verbo
pa·ra·do·xar intransitivo
| Indicativo |
|---|
| Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
paradoxo paradoxas paradoxa paradoxamos paradoxais paradoxam
| paradoxava paradoxavas paradoxava paradoxávamos paradoxáveis paradoxavam
| paradoxei paradoxaste paradoxou paradoxamos / paradoxámos paradoxastes paradoxaram
| paradoxara paradoxaras paradoxara paradoxáramos paradoxáreis paradoxaram
| paradoxarei paradoxarás paradoxará paradoxaremos paradoxareis paradoxarão
| paradoxaria paradoxarias paradoxaria paradoxaríamos paradoxaríeis paradoxariam
| | Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
|---|
| Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| paradoxar
| Gerúndio
|
paradoxe paradoxes paradoxe paradoxemos paradoxeis paradoxem
| paradoxasse paradoxasses paradoxasse paradoxássemos paradoxásseis paradoxassem
| paradoxar paradoxares paradoxar paradoxarmos paradoxardes paradoxarem
| - paradoxa (paradoxes) paradoxe paradoxemos paradoxai (paradoxeis) paradoxem
| Pessoal paradoxar paradoxares paradoxar paradoxarmos paradoxardes paradoxarem
| paradoxando
Particípio passado
| paradoxado | paradoxada | | paradoxados | paradoxadas |
|
Flexiona como : amar
|