desbaratar - verbo
des·ba·ra·tar pronominal; transitivo
Indicativo |
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
desbarato desbaratas desbarata desbaratamos desbaratais desbaratam
| desbaratava desbaratavas desbaratava desbaratávamos desbaratáveis desbaratavam
| desbaratei desbarataste desbaratou desbaratamos / desbaratámos desbaratastes desbarataram
| desbaratara desbarataras desbaratara desbaratáramos desbaratáreis desbarataram
| desbaratarei desbaratarás desbaratará desbarataremos desbaratareis desbaratarão
| desbarataria desbaratarias desbarataria desbarataríamos desbarataríeis desbaratariam
| Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| desbaratar
| Gerúndio
|
desbarate desbarates desbarate desbaratemos desbarateis desbaratem
| desbaratasse desbaratasses desbaratasse desbaratássemos desbaratásseis desbaratassem
| desbaratar desbaratares desbaratar desbaratarmos desbaratardes desbaratarem
| - desbarata (desbarates) desbarate desbaratemos desbaratai (desbarateis) desbaratem
| Pessoal desbaratar desbaratares desbaratar desbaratarmos desbaratardes desbaratarem
| desbaratando
Particípio passado
desbaratado | desbaratada | desbaratados | desbaratadas |
|
Flexiona como : amar forma nominal : desbaratamento
|