manducar - verbo
man·du·car transitivo; intransitivo
| Indicativo |
|---|
| Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
manduco manducas manduca manducamos manducais manducam
| manducava manducavas manducava manducávamos manducáveis manducavam
| manduquei manducaste manducou manducamos / manducámos manducastes manducaram
| manducara manducaras manducara manducáramos manducáreis manducaram
| manducarei manducarás manducará manducaremos manducareis manducarão
| manducaria manducarias manducaria manducaríamos manducaríeis manducariam
| | Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
|---|
| Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| manducar
| Gerúndio
|
manduque manduques manduque manduquemos manduqueis manduquem
| manducasse manducasses manducasse manducássemos manducásseis manducassem
| manducar manducares manducar manducarmos manducardes manducarem
| - manduca (manduques) manduque manduquemos manducai (manduqueis) manduquem
| Pessoal manducar manducares manducar manducarmos manducardes manducarem
| manducando
Particípio passado
| manducado | manducada | | manducados | manducadas |
|
Flexiona como : colocar forma nominal : manducação
|