| inquietar - verboin·qui·e·tar transitivo; pronominal 
| Indicativo | 
|---|
 
	| Presente | Pretérito imperfeito
 | Pretérito perfeito
 | Pretérito mais-que-perfeito
 | Futuro imperfeito
 | Futuro perfeito (condicional)
 |  
| inquieto inquietas
 inquieta
 inquietamos
 inquietais
 inquietam
 | inquietava inquietavas
 inquietava
 inquietávamos
 inquietáveis
 inquietavam
 | inquietei inquietaste
 inquietou
 inquietámos  /  inquietamos
 inquietastes
 inquietaram
 | inquietara inquietaras
 inquietara
 inquietáramos
 inquietáreis
 inquietaram
 | inquietarei inquietarás
 inquietará
 inquietaremos
 inquietareis
 inquietarão
 | inquietaria inquietarias
 inquietaria
 inquietaríamos
 inquietaríeis
 inquietariam
 |  | Conjuntivo / Subjuntivo | Imperativo | Infinitivo | Outras formas | 
|---|
 
		| Presente | Pretérito imperfeito | Futuro | Afirmativo (Negativo)
 | inquietar | Gerúndio |  
| inquiete inquietes
 inquiete
 inquietemos
 inquieteis
 inquietem
 | inquietasse inquietasses
 inquietasse
 inquietássemos
 inquietásseis
 inquietassem
 | inquietar inquietares
 inquietar
 inquietarmos
 inquietardes
 inquietarem
 | - inquieta (inquietes)
 inquiete
 inquietemos
 inquietai (inquieteis)
 inquietem
 | Pessoal inquietar
 inquietares
 inquietar
 inquietarmos
 inquietardes
 inquietarem
 | inquietando 
 
 Particípio passado | inquietado  /  inquieto | inquieta  /  inquietada |  | inquietados  /  inquietos | inquietadas  /  inquietas | 
 |  Flexiona como : fartar adjetivo PP : inquieto
 forma nominal : inquietamento, inquietação
         |