desatentar - verbo
de·sa·ten·tar intransitivo
Indicativo |
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
desatento desatentas desatenta desatentamos desatentais desatentam
| desatentava desatentavas desatentava desatentávamos desatentáveis desatentavam
| desatentei desatentaste desatentou desatentamos / desatentámos desatentastes desatentaram
| desatentara desatentaras desatentara desatentáramos desatentáreis desatentaram
| desatentarei desatentarás desatentará desatentaremos desatentareis desatentarão
| desatentaria desatentarias desatentaria desatentaríamos desatentaríeis desatentariam
| Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| desatentar
| Gerúndio
|
desatente desatentes desatente desatentemos desatenteis desatentem
| desatentasse desatentasses desatentasse desatentássemos desatentásseis desatentassem
| desatentar desatentares desatentar desatentarmos desatentardes desatentarem
| - desatenta (desatentes) desatente desatentemos desatentai (desatenteis) desatentem
| Pessoal desatentar desatentares desatentar desatentarmos desatentardes desatentarem
| desatentando
Particípio passado
desatentado | desatentada | desatentados | desatentadas |
|
Flexiona como : amar
|