desentabuar - verbo
de·sen·ta·bu·ar transitivo
| Indicativo |
|---|
| Presente
| Pretérito
imperfeito
| Pretérito
perfeito
| Pretérito
mais-que-perfeito
| Futuro
imperfeito
| Futuro
perfeito (condicional)
|
desentabuo
desentabuas
desentabua
desentabuamos
desentabuais
desentabuam
| desentabuava
desentabuavas
desentabuava
desentabuávamos
desentabuáveis
desentabuavam
| desentabuei
desentabuaste
desentabuou
desentabuamos / desentabuámos
desentabuastes
desentabuaram
| desentabuara
desentabuaras
desentabuara
desentabuáramos
desentabuáreis
desentabuaram
| desentabuarei
desentabuarás
desentabuará
desentabuaremos
desentabuareis
desentabuarão
| desentabuaria
desentabuarias
desentabuaria
desentabuaríamos
desentabuaríeis
desentabuariam
| | Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
|---|
| Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo
(Negativo)
| desentabuar
| Gerúndio
|
desentabue
desentabues
desentabue
desentabuemos
desentabueis
desentabuem
| desentabuasse
desentabuasses
desentabuasse
desentabuássemos
desentabuásseis
desentabuassem
| desentabuar
desentabuares
desentabuar
desentabuarmos
desentabuardes
desentabuarem
| -
desentabua (desentabues)
desentabue
desentabuemos
desentabuai (desentabueis)
desentabuem
| Pessoal
desentabuar
desentabuares
desentabuar
desentabuarmos
desentabuardes
desentabuarem
| desentabuando
Particípio passado
| desentabuado | desentabuada | | desentabuados | desentabuadas |
|
Flexiona como : amar
|
