subalugar - verbo
su·ba·lu·gar transitivo
| Indicativo |
|---|
| Presente
| Pretérito
imperfeito
| Pretérito
perfeito
| Pretérito
mais-que-perfeito
| Futuro
imperfeito
| Futuro
perfeito (condicional)
|
subalugo
subalugas
subaluga
subalugamos
subalugais
subalugam
| subalugava
subalugavas
subalugava
subalugávamos
subalugáveis
subalugavam
| subaluguei
subalugaste
subalugou
subalugamos / subalugámos
subalugastes
subalugaram
| subalugara
subalugaras
subalugara
subalugáramos
subalugáreis
subalugaram
| subalugarei
subalugarás
subalugará
subalugaremos
subalugareis
subalugarão
| subalugaria
subalugarias
subalugaria
subalugaríamos
subalugaríeis
subalugariam
| | Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
|---|
| Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo
(Negativo)
| subalugar
| Gerúndio
|
subalugue
subalugues
subalugue
subaluguemos
subalugueis
subaluguem
| subalugasse
subalugasses
subalugasse
subalugássemos
subalugásseis
subalugassem
| subalugar
subalugares
subalugar
subalugarmos
subalugardes
subalugarem
| -
subaluga (subalugues)
subalugue
subaluguemos
subalugai (subalugueis)
subaluguem
| Pessoal
subalugar
subalugares
subalugar
subalugarmos
subalugardes
subalugarem
| subalugando
Particípio passado
| subalugado | subalugada | | subalugados | subalugadas |
|
Flexiona como : alugar
|
